KRIOTERAPIA - miejscowe stosowanie zimna należy do najstarszych metod fizykoterapii. Najwcześniejsza wzmianka o wykorzystaniu zimna do leczenia zawarta jest w papirusie z ok. 2500 roku p.n.e. Początkowo jako chłodziwa tkanek wykorzystywano zimną wodę, śnieg i lód. Od dawien dawna wiadomo, że zimno skutecznie zapobiega powstaniu krwiaka pourazowego i pomaga w ostrych zapaleniach. Hipokrates zalecał zimne okłady z lodu i śniegu. Awicenna wykorzystywał znieczulające działanie śniegu i wody z lodem do znieczuleń.
Fakt ten potwierdzili później chirurdzy. Wprowadzenie w 1978 roku do profilaktyki leczenia krioterapii całego ciała, przypisuje się Japończykowi Toshiro Yamanchiemu. Zainspirowany pozytywnymi wynikami leczenia badaczy japońskich, w 1980 roku zespół prof. Reinhardta Frickiego z Niemiec nawiązuje współpracę z ośrodkiem japońskim i przenosi ją we wszystkich jej formach stosowanych do Europy.
Polska krioterapia powstała w 1983 roku w Katedrze Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, kierowanej przez prof. dr hab. med. Zdzisława Zagrobelnego.
Podczas stosowania niskich temperatur na zewnętrzną powierzchnię ciała miejscowo ogólnie obserwuje się:
Zastosowanie krioterapii: rehabilitacja, medycyna sportowa, odnowa biologiczna.
Wskazania do krioterapii miejscowej:
Krioterapia nie jest przeciwwskazana w następujących schorzeniach:
Czynnik chłodniczy - Ciekły azot (LN2)